اگر از اهل بهشت و شفاعت بودم ...

استاد می‌گفت بچه‌ها، ساعت هشت و نیم به وقت ایران رسیده‌اند نجف. دلم نمی‌ آید بگویم کاش به یادمان باشد. آنجا آنقدر حیرانی هست که کفایت کند فراموشی غیر را، اما توی ایوان نجف، توی وادی السلام، وقت غروب مسجد کوفه، اگر گفت یک عده‌ای آنجا سلام رساندند، همین که ما را جز آن یک عده‌ی مبهم حساب کنید، کافی ست...

عجیب است که بفهمی در عالم هیچ نیستی و توفیق و سلب توفیق فکر و تصمیم و عمل و نتیجه را هم خدا می‌دهد و در عین حال٬ هر چه برایت رخ می‌دهد محصول چیزی است که انتخاب می‌کنی. گاهی مسیر آدمی٬ به ظرافت یک نگاه٬ یک اخم٬ یک تعلل یا یک فکر گذرا زیر و رو می‌شود ... کاش مورد مرحمتت قرار بگیریم خدا...

کودک بازیگوشی‌ام

بر ساحل هستی

و تو آفتاب بالای سر و گنبد مینا و خروش دریا و زمین زیر پایی

من که از شش جهت دچار توام

من که با وابستگی‌ام به تو

من که با سر سوزنی شبیه تو نبودن آبرویت را برده‌ام

من که بد بوده‌ام

من که تو را دوست داشته‌ام

...

منِ بی تو بی معنی و با تو مایه‌ی رسوایی را چه می‌کنی؟

+غدیرانه